W tym roku rocznica śmierci Jana Pawła II zbiega się z świętami Zmartwychwstania Pańskiego. Jednakże 10. rocznica odejścia Papieża-Polaka do „Domu Pana” w dniu 2 kwietnia (w czwartek) 2015 roku zbiega się również z tradycyjnym świętem kapłańskim. To chyba i dobrze, albowiem największe nadziej pokładał Jan Paweł II w owocach duszpasterskich kapłaństwa. Warto zatem w przededniu tegorocznych wielkich świąt Wielkanocy zatrzymać się i zadumać nad dziedzictwem Jana Pawła II i świątecznym odniesieniem do naszych kapłanów, duszpasterzy. Od ponad dwóch lat pięknie o roli księży mówi papież Franciszek I. Stawia też wysokie wymagania i oczekiwania. Za wzór stawia kapłaństwo ewangeliczne. Oczekuje też zgodności słów, czynów i życiowych zachowań. Zawsze warto też pamiętać, że papież Franciszek wyszedł z znakomitej Szkoły Duszpasterskiej Papieża-Polaka. W tym też znaczeniu papież Franciszek jest doskonałym kontynuatorem duszpasterstwa i nauczania Jana Pawła II. I to jest dla mnie najważniejsza refleksja związana z rocznicą 10. lecia odejścia do Domu Pana papieża Jana Pawła II.
Druga refleksja, też z konieczności krótka, dotyczy historycznej roli papieża Jana Pawła II dla Polski i świata. Chyba najistotniejszy był uniwersalizm katolicki i niesienie Słowa Bożego po wszystkie krańce ziemi. Te 104 zagraniczne pielgrzymki duszpasterskie Jana Pawła II będą jeszcze długo wydawać obfite owoce wiary i przemian w państwach, społeczeństwach, narodach. Zapewne świat długo będzie Go pamiętał jako Pielgrzyma Pokoju. Z kolei dla Polski Jan Paweł II od początku był wielkim znakiem nadziei i odnowy moralno-religijnej. Po 1980 roku stał się Ojcem Duchowym polskiej „Solidarności”. Z Janem Pawłem II doczekaliśmy suwerenności, wolności i odbudowy demokracji w Polsce. Bardzo aktualna pozostaje nauczanie naszego Papieża o służebnej, skromnej i wrażliwej roli władz Rzeczypospolitej na wszystkich szczeblach, a przede wszystkim władzy państwowej i samorządowej. Trzeba zatem wciąż odczytywać przesłanie społeczne Jana Pawła II wygłoszone dnia 11 czerwca 1999 roku w Sejmie Rzeczypospolitej.
I trzecia, ostatnia krótka refleksja, odnosząca się do indywidualnych przemyśleń i zachowań. I tu nieskromnie przywołam książkę którą zainicjowałem i przygotowałem wraz z przyjaciółmi. Opublikowałem ją w 2008 roku w wydawnictwie „Bernardinum”. Tytuł książki, jak się wydaje, dobrze oddaje jej intencje i zawartość – „Moje spotkania z papieżem Janem Pawłem II”. Zwróciłem się do wielu osób z podstawowym pytaniem – W jaki sposób nauczanie duszpasterskie Jana Pawła II wpłynęło na Pana (i) życie? Ponad 40. osób w skali regionu pomorskiego podzieliło się swoim refleksjami, a najczęściej świadectwami z życia. Może dzisiaj tym bardziej warto te refleksje i świadectwa przekazać naszej młodzieży. Niejako wokół nas wyrosło i wyrasta pokolenie Jana Pawła II.
Jan Kulas
