Święta Wielkanocne zbliżają się wielkimi krokami. Warto wiec przyjrzeć się tradycjom i obyczajom, które nam towarzyszą w tym magicznym okresie. Jak dawniej, a jak dziś wyglądają święta na Kaszubach? Czy tradycja jest tu nadal podtrzymywana?
Niedziela Palmowa rozpoczęła ostatni tydzień Wielkiego Postu. Kiedyś kaszubskimi palmami były zwykłe gałązki wierzby z baziami. Po poświęceniu wnosiło się je do domów. Dekorowano nimi izbę i wkładano je za święte obrazki. Miały one ustrzec domostwo od złych mocy. Obecnie palemki są wykonywane z ziół, traw, kwiatów i tradycyjnych ozdób.
W ostatnich dniach Wielkiego Tygodnia przygotowywano potrawy na wielkanocny stół. Dawniej ich nie święcono. Ten zwyczaj rozpowszechnił się dopiero po pierwszej wojnie światowej.
W pierwszy dzień świąt wcześnie rano czerpano wodę z pobliskiego jeziora lub rzeki, żeby się nią umyć lub się jej napić. Miało to zapewnić zdrowie na cały rok. W drodze po wodę i z powrotem nie można było się odwracać i rozmawiać. Główną potrawą na śniadanie wielkanocne była jajecznica smażona na boczku.
W poniedziałek był Dyngus. Jednak nie polegał on na oblewaniu wodą ale na chłoście dziewcząt przy pomocy zazielenionych gałązek jałowca lub witek brzozowych. Chłopaki zbierali się przed domem, gdy one jeszcze spały, i podstępnie zakradali się do środka. Aby chłosta była jak najmniej dotkliwa, trzeba było jak najszybciej dać napastnikowi jaja wielkanocne. Dziewczęta chętnie znosiły ból wierząc, że im bardziej będą pokłute ich nogi, tym większe będą miały powodzenie u chłopców.
Tak było dawniej, ale dziś jest bardzo podobnie. Jest jednak jeden zwyczaj, którego kiedyś nie było, a który rozpowszechnił się na Kaszubach w ostatnich kilkudziesięciu latach. Jest to szukanie zająca w poniedziałek wielkanocny. Zając przynosi prezenty. Są to zwykle słodycze lub drobne upominki. Szukanie ukrytych prezentów sprawia wiele radości każdemu z domowników, zarówno tym najmłodszym jak i starszym obserwującym zmagania swoich pociech.
