Piąti klops.
Jignasz lëdôł dobrze zjesc. Czej pňzdze przëszedł, a białka ju spa, ňn nôprzód zazdrzôł do kůchni, najôdł să i tej szedł spac. Reno białka do niegň:
– Të wieră béł wczora w kůchni. Jô miała tam piăc klopsów, a dzys tam le je jeden!
– Wëbaczë, białkň, w kůchni bëło cemno, bez to jô te piątégň nie widzôł.
Piąty klops
Ignacy lubił dobrze zjeść. Kiedy późno wracał do domu, a żona już spała, najpierw zaglądał do kuchni, żeby się najeść i wtedy szedł spać. Rano żona mówi do niego:
– Pewnie wieczorem byłeś w kuchni. Miałam tam pięć klopsów, a dziś jest tam tylko jeden!
– Wybacz kobieto, w kuchni było ciemno, dlatego tego piątego nie widziałem.
Taaků szczëka!
Bňles i Każi w karczmie pňpijelë piwň i so przechwôliwelë, chto barżi mógł:
– Jô ůłowił w stăżëcczim jezorze szczëkă*, co mia méter i sédmëdzesąt centimétrów długňscë – gôdôł Każi.
– A jak jô szmërgnął blinker, tej jô wëtrekôł na brzég miemiecczi motór z pierszi wňjnë swiatowi i mů să jesz widë pôlëłë! – ňdrzekł Bňles.
– Cëż të za głëpňtë ňpňwiôdôsz! To je niemňżlëwé!
– Jak të, Każilků, ňdjimniesz méter ti szczëce, tej jô temů motorowi te widë wëgasză.
Taaki szczupak!
Bolesław i Kazik w karczmie pili piwo i przechwalali się, kto bardziej umiał:
– Złowiłem w Jeziorze Stężyckim takiego szczupaka, co miał metr i siedemdziesiąt centymetrów długości – powiedział Kazik.
– A ja, gdy zarzuciłem wędkę, wyciągnąłem na brzeg niemiecki motor z pierwszej wojny światowej i jeszcze mu się światła paliły – odpowiedział Bolesław.
– Co ty wygadujesz za głupoty! To niemożliwe!
– Jak ty, Kazik, odejmiesz metr temu szczupakowi, to ja w tym motorze światła wyłączę.
Kôzanié
Jan szedł pózno w nocë czësto spiti i spňtkôł probňszcza, chtëren szedł do chňrégň.
– Gdzesz të lézesz spiti jak drót? – spitôł probňszcz.
– Jidă pňsłëchac kôzaniégň.
– Të głëpcu, chto cë ň trzecy nad renă bądze kôzanié prawił!
– Kň mňja Ana!
Kazanie
Jan szedł późną nocą zupełnie pijany i spotkał proboszcza, który szedł do chorego.
– Gdzie ty łazisz pijany jak drut? – zapytał proboszcz.
– Idę posłuchać kazania.
– Te głupcze, kto ci będzie o trzeciej nad ranem kazanie wygłaszał!
– No, moja Anna!
Nie pňznôł
Jan szedł pňtłëkłi i przez psa pňżarti.
– Cëż cë să stało? – spitôł sąsôd.
– Mój pies mie pňżarł.
– Co të pleszczesz, twój pies bë ce prawie pňżarł?!
– Në jo. Jô rôz przëszedł dodóm trzézwi, a ňn mie nie pňznôł!
Nie poznał
Jan szedł poobijany i pogryziony przez psa.
– Co ci się stało? – zapytał sąsiad.
– Mój pies mnie pogryzł.
– Co ty pleciesz, twój pies akurat by cię pogryzł ?!
– No tak. Raz przyszedłem do domu trzeźwy, a on mnie nie poznał!
