W 1926 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki wydał dekret, którego treść brzmiała, że będzie on ojcem chrzestnym każdego siódmego syna w rodzinie w Polsce. Warunkiem było, aby rodzina była polska i niekarana.
Prezydenccy chrześniacy otrzymywali masę przywilejów, a wśród nich: stypendia, bezpłatne studia z Polsce i za granicą, darmowe przejazdy komunikacją, bezpłatna opieka zdrowotna, a także bonus w postaci książeczki oszczędnościowej PKO, a na niej 50 zł z rocznym oprocentowaniem 6%. W tamtym okresie 50 zł odpowiadało połowie miesięcznego wynagrodzeniem nauczyciela.
Jak nie na pierwsze to na drugie imię szczęśliwcy otrzymywali Ignacy – po swoim ojcu chrzestnym. Kancelaria prezydencka szukała siódmego syna w rodzinie, jednak i tak pierwszy gest należał do rodziny. Rodzina siódmego syna pisała do Prezydenta Mościckiego następującą formułę: Z powodu przybycia mi siódmego z rzędu syna mam wielki zaszczyt prosić Pana Prezydenta o zezwolenie na wpisanie do akt chrztu jako Ojca Chrzestnego mego nowo narodzonego syna, któremu na chrzcie świętym nadane będzie imię Ignacy.
Cała radość chrześniaków nietrwała długo. Po II wojnie światowej, przyszedł czas komunizmu. Chrześnicy mieli problemy z dostaniem się do lepszych szkół i byli dyskryminowani przez ówczesne władze. Sanacyjna krew, która płynęła w żyłach prezydenckich chrześniaków była dla nich utrudnieniem. Gdy szli do banku po wypłatę swoich pieniędzy, byli puszczani z kwitkiem i zakazem mówienia, że Prezydent Mościcki jest ich ojcem chrzestnym. Chrześnicy Prezydenta Mościckiego do dziś nie otrzymali pieniędzy ze swojej książeczki PKO. Odpowiedź ministra finansów z 2003 r. była krótka: „jakiekolwiek roszczenia obywateli wobec systemu bankowego istniejącego w Polsce przed II wojną światową nie mogą być obecnie skutecznie dochodzone”.
Przed wojną chrześniaków Mościckiego było blisko 900. Dziś żyje ich jeszcze około 300.
