Tekst Macieja Pisuka powstał niemal dekadę temu. Producenci filmowi nie byli chętni do zrealizowania projektu. Momentem przełomowym okazało się wydanie scenariusza w formie książki, pt. „Paktofonika. Przewodnik krytyki politycznej”, w 2008 roku. We wrześniu 2012 roku, wyczekany przez fanów zespołu film biograficzno-dokumentalny ukazał się na srebrnym ekranie, w reżyserii Leszka Dawida.
Dzieło, bo według mnie można pokusić się o takie stwierdzenie, ma wiele walorów. Pierwszym i najważniejszym jest gra aktorska. Odtwórcy ról Magika (Marcin Kowalczyk), Rahima (Dawid Ogrodnik) i Fokusa (Tomasz Schuchardt) genialnie poradzili sobie z trudnym zadaniem, które zostało przed nimi postawione. Panowie musieli zmierzyć z się z historią stosunkowo świeżą i kontrowersyjną. Od pana Kowalczyka oczekiwano wcielenia się w postać Magika, młodego mężczyzny, z głową pełną pomysłów na wspaniałe hip-hopowe piosenki, lecz także bardzo zagubionego, uzależnionego od narkotyków i stojącego przed nową rolą męża i ojca. Natomiast Dawid Ogrodnik oraz Tomasz Schuchardt, jako Rahim i Fokus poświęcają swoją edukację i siebie w ogóle dla hip-hopu. Chcą stanowić wsparcie dla swojego lidera, chcą się rozwijać w świecie bez perspektyw, w świecie, którym rządzi pieniądz. Poruszają nasze serca uporem, chęciami, niezaprzeczalnym talentem i szczerością. Co ciekawe, aktorzy wykazali chęć zmierzenia się z oryginalnymi kawałkami grupy Paktofonika, tak więc debiutanci pod patronatem Rahima i Fokusa starają się odpowiednio rymować teksty swoich pierwowzorów.
Następnym wartym omówienia aspektem filmu jest jego realizacja oraz pokazanie dramatycznego finału. Mam wrażenie jakby wszystko przedstawione było w sposób możliwie delikatny, a tragiczna śmierć Magika nie jest spektakularnym zjawiskiem tylko cichym aktem desperacji. Dokładnie tak, jak było w rzeczywistości. Jednak muszę przyznać, że spodziewałam się, iż scena samobójstwa lidera Paktofoniki bardziej mnie wzruszy, spodziewałam się potoku łez, godzin przemyśleń, czy owa śmierć była potrzebna, co znaczyła, jakie piętno odbiła na ludziach. Tak się nie stało, mogło to wynikać z tego, że historia grupy była mi już znana, aczkolwiek mimo wszystko dodałabym nieco pikanterii, aby wzmocnić odczucia odbiorców.
Podsumowując, film porusza wiele serc, trafia do wielu odbiorców. Dzieło jest godne polecenia nie tylko młodemu pokoleniu, które z hip-hopem obcuje na co dzień, ale także ludziom wychowującym się w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, przypominające o czasach PRL-u i o początkach kapitalizmu w Polsce. Film, dla starszych, młodszych, kobiet, mężczyzn, wzruszający, błyskotliwy, rzucający bystre spojrzenie na historię młodych artystów, która bez wątpienie była warta uwiecznienia i przedstawienia światu.
Spotkałam się z opinią, iż Paktofonika to tylko zespół, a Magik jest jednym z wielu samobójców, nic nadzwyczajnego, a film to tylko i wyłącznie komercja, temat niewarty uwagi, zrealizowany z potrzeby wzbogacenia się producentów. Uważam, że to doskonały materiał na film. Po pierwsze, przedstawia historię młodych ludzi z marzeniami i planami na przyszłość, które zostały zniszczone przez brutalną rzeczywistość. Po drugie, jest to cenna nauka dla nas, żyjących teraz, w czasach, które niewątpliwie są lepsze, ale tak naprawdę każdy z nas boryka się z problemami, o których nie zawsze chce mówić. Ludzie decydują się targnąć na własne życie z poczucia bezsilności, beznadziejności sytuacji, w której się znajdują. Film zwraca uwagę na tego typu problemy, które są wokół nas, a na które często patrzymy obojętnie, czy nawet udajemy, że ich nie widzimy. Opowieść pełna smutku i zwracająca uwagę, że świat nie jest taki do końca idealny.
Aleksandra Gomoracka
Bardzo dojrzały tekst. Gdybym nie znał młodego autora tego artykułu powiedzialbym że napisał go stary wyjadacz z Gazety Wyborczej(bez obrazy).
pod wpływem tego artykułu książkę przeczytałam i film obejrzałam,dziękuję autorce artykułu :)