Niekończąca się historia

Dzięki mądrości ówczesnych polityków i przy pewnej neutralności Kościoła udało się w 1993 roku zawrzeć tzw. kompromis aborcyjny dopuszczający w trzech przypadkach (gwałt, nieodwracalne uszkodzenie płodu, zagrożenie życia kobiety) możliwość przerwania ciąży.

Ale, pomimo, że takie rozwiązanie odpowiada, według dostępnych badań, większości Polek i Polaków to oczywiście nie zadowoliło dwóch skrajnych nurtów. Czyli tego, który domaga się całkowitego zakazu oraz tego, który chciałby aborcji na życzenie. I każdy z nich powołuje się na wolę większości, którą nie dysponuje. Kolejny więc raz zwolenniczki i zwolennicy obydwóch tych poglądów ruszyły do ataku przygotowując odpowiednie projekty ustaw.

Wydawało się, że projekt liberalizujący obecne rozwiązania (skądinąd zawężająco stosowane) ma małe szanse przejścia do dalszego procedowania w Sejmie ze względu na układ sił w parlamencie z dominującą rolą PiS. Jednak próba została podjęta. I co się okazało? Otóż ten właśnie projekt został odrzucony, w pierwszym czytaniu z braku 9 głosów, ale nie głosami PiS lecz za przyczyną zachowania się 30 posłanek i posłów PO i „Nowoczesnej”. Dodatkowo pikanterii tej całej sytuacji dodał fakt, że 58 posłów PiS na czele z Jarosławem Kaczyńskim głosowało za skierowaniem również tego projektu do dalszych prac. Opozycja znalazła się z przysłowiową „ręką w nocniku”, albo jak ktoś woli została „zrobiona w konia”. A Kaczyński i jego najbliżsi współpracownicy okazali się bardziej „dialogowi” (co oczywiście nie jest prawdą, ale wizerunkowo tak to wyszło), aniżeli ci posłowie opozycji, którzy albo nie wzięli udziału w głosowaniu, albo zagłosowali przeciwko dalszemu procedowaniu tego projektu. Trudno powiedzieć czy Kaczyński zrobił taki ruch z powodów czysto taktycznych, czy też, czego nie wykluczam, osobiście jest przeciwnikiem skrajnie restrykcyjnych zapisów prawa w tym zakresie, lecz mając w swoich szeregach zwolenników takiego rozwiązania oraz nie chcąc otwartej wojny z Kościołem gra na zwłokę.

Głosowanie nad dalszym losem tych dwóch projektów pokazało, zresztą nie po raz pierwszy, jak nieprzewidywalne są określone rozstrzygnięcia w polskiej polityce. Nieraz zbieg okoliczności, nieraz zwykły przypadek, nieraz czyjaś zła wola decydują o poważnych decyzjach dotykających wszystkich. I jak tu myśleć o jakiejś wielkiej prodemokratycznej koalicji skoro w tak prozaicznej sprawie jak określenie dalszego trybu pracy nad konkretnymi projektami ustaw dochodzi do blamażu? Nic nie usprawiedliwia tych 30 posłanek i posłów PO i „Nowoczesnej” z takiego zachowania. A powoływanie się na sumienie czy oczekiwania swoich wyborców nie wytrzymuje krytyki. W tym przypadku chodziło głównie o uszanowanie woli 400 tysięcy sygnatariuszy obywatelskiego projektu i zapewnienie prawa do reprezentowania go w toku dalszych prac. Przecież tu nie chodziło o ostateczne decyzje związane z prawem, lub jego brakiem, do aborcji.

Czy jest jakieś dobre rozwiązanie trwającego, ostrego sporu wokół aborcji. Coraz bardziej skłaniam się ku pomysłowi referendum (Włosi mają je już za sobą, a Irlandczycy przed sobą) i odpowiedzi na trzy pytania: czy jesteś za całkowitym zakazem; ograniczonym, bliskim obecnie obowiązującego praw; czy za pełną swobodą przerwania ciąży? Dodatkowo ograniczyłbym prawo do udziału w takim referendum osób, które pozostają w celibacie, programowo nie chcą mieć dzieci, tworzą tzw „białe małżeństwa”, lub mają powyżej np. 60-ciu lat. Wiem, że taki postulat jest ograniczeniem praw obywatelskich i w zasadzie jest niemożliwy do zrealizowania więc przynajmniej niech takie osoby ograniczą swoją aktywność publiczną w tym zakresie. Bo rzeczywiście prawdziwa odpowiedź na tak postawione pytania rodzi się w konkretnych sytuacjach, gdy indywidualnie ktoś musi podjąć decyzję o narodzinach nowego człowieka.

Jan Król, 18.01.2018.