Prawo do prywatności jako kwalifikowana kategoria prawna jest przypisywana od momentu opublikowanego w 1890 roku artykułu Samuela D. Warrena i Louisa D. Brandeisa.  Artykuł ten był reakcją tych dwóch znanych w tamtych czasach prawników na informacje, które ukazały w bostońskiej gazecie „Saturday Evening Gazette”, a stanowiły relacje dotyczącą spotkań towarzyskich organizowanych przez żonę Warrena, która była córką powszechnie, wówczas znanego senatora Thomasa F. Bayarda. Opublikowany przez nich w „Harvard Law Review” artykuł nosił nazwę :”The Right to Privacy”. Była to  reakcja na relacje nieoficjalne, a zebrane i opublikowane przez „ciekawych” sensacji dziennikarzy.

Prawo do prywatności w Stanach Zjednoczonych kształtowało się dosyć długo aby ostateczny kształt uzyskać pod wpływem ( artykuł ) dziekana Uniwersytetu of Kalifornia School of Law w Berkeley W.L. Prossera (1960r.) jako:”the right to be let alone” ( czyli prawo do pozostawienia w spokoju ).

Dlaczego te relacje ze spotkań towarzyskich państwa Warrenów wywołały taki oddźwięk społeczny ale i w świecie nauki, głównie prawniczej. Był to okres rozwoju nowych technologii, który przyczyniał się do technicznych możliwości ingerencji w życie drugiego człowieka. Tym samym ingerencja ta dotyczyła jego prywatności, jego, jak już w dniu dzisiejszym nazywamy danych osobowych, zwykłych i wrażliwych. Wiele osób, instytucji już wtedy dla różnych celów sięgało po różne informacje dotyczące człowieka. Wśród dziennikarzy wyodrębniła się popularna nazwa fotoreporterów działających indywidualnie, a specjalizujących się wykonywaniem zdjęć prywatnych osób publicznych. Słowo paparazzo wywodzi się z filmu Federico Felliniego z 1960 roku „Słodkie życie”, w którym jedną z postaci jest natarczywy fotoreporter o imieniu Paparazzo. W tym okresie przełomu XIX/XX wieku nastąpiła olbrzymia eksplozja wynalazków, w tym ułatwiających pracę między innymi reporterów. Do nich należy zaliczyć unowocześnienie przez H,Goodwina i G. Eastmana aparatu fotograficznego w 1887-1889 roku (wprowadzenie błony zwojowej), a także dokonanie przełomu przez Thomasa Edisona w konstrukcji fonografu. Data 29 listopada 1877 przeszła do historii jako początek zapisu dźwiękowego.

To opisywane przeze mnie wydarzenie z XIX które zapoczątkowało nowy rozdział w rozwoju pojęcia prawa do prywatności w sposób bezpośredni nawiązuje do czasów dzisiejszych. Głośnym medialnie wydarzeniem było opublikowanie w jednym z czasopism relacji z posiadłości ówczesnego Ministra Spraw Zagranicznych. Relacja ta została nagrana poprzez użycie najnowocześniejszej techniki XXI wieku czyli przez obiekty latające zaopatrzone w kamery czyli drony. Minister o tym fakcie zawiadomił prokuraturę. W tym zdarzeniu jest wiele okoliczności które mogą wskazywać na co najmniej naruszenie prywatności czyli treści zapisów art. 47 Konstytucji RP. Przepisy te zapewniają każdemu obywatelowi prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia. W przypadku nagrania informacji obejmujących jak na przykład dane wrażliwe i przetwarzanie ich, odpowiedzialność karna za tego rodzaju czyn wynosi  między innymi do 3 lat pozbawienia wolności (ustawa o ochronie danych osobowych). Do najwybitniejszych znawców tego przedmiotu zaliczam panią profesor Joannę D. Sieńczyło-Chlabicz w jej pracy :” Naruszenie Prywatności Osób Publicznych Przez Prasę”.

Maryla Rodowicz w piosence wyraziła nasze największe marzenie: ”I mam to co na świecie najświętsze, święty spokój…”

Problem naruszania naszej prywatności a w tym przetwarzania  naszych danych osobowych podjęty został w rewolucyjnych zmianach jakie  z dniem 25 maja 2018 roku zaczną obowiązywać we wszystkich państwach Członkowski UE w uchwalonym Rozporządzeniu PE i R.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.