Zagroda Śledziowa w Starkowie funkcjonuje już od roku i zachwyca turystów z Polski i zza granicy swoimi atrakcjami. To właśnie w tej malowniczej krainie powstało pierwsze w Polsce Muzeum Śledzia, w którym ukazane są elementy rybackie związane z połowem, przetwórstwem i zwyczajami związanymi z „królem śledziem”. Zagroda pełni także funkcje wypoczynkowe, ale główną atrakcją jest możliwość skosztowania śledzia, który jest przyrządzany według staropolskich zwyczajów.
Zagroda Śledziowa położona jest na skraju wsi Starkowo w Gminie Ustka na Pomorzu.
Zobacz więcej: <<< Zagroda Śledziowa Herring Museum >>>
Zagroda Śledziowa – to czworoboczna zagroda chłopska Starkowo 13 wybudowana w pierwszej połowie XIX w. Na belce nadprożnej budynku bramnego wyryto datę powstania zagrody 1832r . Oprócz daty znajdują się ozdobne inskrypcje wskazujące właściciela oraz cieśle. Obora, stodoła i budynek bramny wykonane zostały w konstrukcji szkieletowej, natomiast najmłodszy jest murowany dom zbudowany w 1902r.
Zagroda należała do rodziny Hofmeister. W Starkowie było to powtarzające się nazwisko, co pozwala nasuwać wniosek, ze mogli mieć wspólnych przodków. Dwadzieścia rodzin ze wsi posiadało udokumentowane zasiedzenie od początku XVI w. Zostali oni uhonorowani ręcznie wykonanymi dębowymi tablicami. Otto Hoffmeister, który gospodarzył w ZAGRODZIE w latach 30-tych XX w. – również otrzymał taka tablice, jego rodzina mieszkała we wsi od 1569r. Należał on do zamożnych mieszkańców Starkowa. Posiadał gospodarstwo , do którego należało 22,5 ha ziemi.
Po wybuchu II wojny światowej na tereny ówczesnych Niemiec sprowadzono robotników przymusowych z Polski. Od 1943 r. do zagrody na przymusowe roboty do rodziny Hoffmeisterów – został skierowany z Polski Józef Znajdek. Po zakończeniu wojny pozostał w zagrodzie. Zamieszkała tam również rodzina Krawczyków. Zagroda zmieniała właścicieli. Następnymi gospodarzami były kolejno trzy polskie rodziny. W roku 2010 właścicielem zagrody zostaje polska rodzina o tradycjach rybackich.
Od tego czasu systematycznie dokonywano remontów domu oraz zagrody – w jednym celu – wskrzeszenia aktywności we wsi Starkowo i zaangażowanie lokalnej społeczności Krainy w Kratę. Głównym celem nowych właścicieli jest odnowa Zagrody i stworzenie żywej pamiątki dokumentującej życie rodzin mieszkających przed nami, osady w Starkowie a także okolic Ustki i dokumentacja uzależnienia mieszkańców od morza. Wszystko w połączeniu z powrotem do starych receptur (wypiekanie chleba według przedwojennej receptury ze Starkowa, wędzenia ryby, owocowe przetwory) a także z poszanowaniem architektonicznym – stworzenie miejsca gdzie można odnaleźć spokój i zwolnić tempo życia codziennego. To w Zagrodzie Śledziowej można wspominać smaki dzieciństwa m.in. przy tradycyjnym daniu pomorskim – śledziu w śmietanie z gorącymi kartoflami w mundurkach.
Rewitalizacja XIX wiecznej zagrody w Starkowie – jest pozytywnym przykładem ocalenia przed zniszczeniem – charakterystycznych dla Pomorza zabudowań gospodarskich o konstrukcji szachulcowej z czerwonej cegły. Wiele podobnych zabudowań z tego okresu, z rożnych przyczyn – zostało rozebranych na pomorskiej wsi. Miejscowość Starkowo w Gminie Ustka, położona jest w strefie nadbrzeżnej, około 7 km w linii prostej od Morza Bałtyckiego. Jest siedzibą sołectwa ,w skład którego wchodzą miejscowości Golęcino i Krężołki.
W okresie średniowiecza wieś należała do klasztoru Norbertanek w Słupsku, który podlegał Norbetanom ww Białobokach k.Trzebiatowa. W latach 1355,11450 oraz 1540 w starych listach lennych pojawia się jako własność Krümmelów. W wyniku sekularyzacji dóbr zakonnych w XVI wieku – Starkowo przeszło w posiadanie książąt z dynastii Gryfitów. W czsach pruskich miejscowość stała się własnością królewską , podległą urzędowi domen w Słupsku jako jedna z 18 wsi. W starych dokumentach zaznaczono dobrą hodowlę koni we wsi. W 1872 r. Starkowo zamieszkiwali sołtys, chłopi , zagrodnicy, kowal, pracownik leśny. W 1784 roku Starkowo miało wraz z wolnym sołtysem – 15 chłopów, 5 zagrodników, 10 chałupników, wśród nich był leśniczy, nauczyciel, łącznie we wsi znajdowały się 32 domostwa.
Na początku XIX w. w państwie pruskim następują reformy uwłaszczeniowe chłopów. Starkowo stało się wsią chłopską. Mimo to , domena miejska jako folwark utrzymywała się do 1945 r. W 1938 r. wydzierżawiana była przez Kurta Bohma i liczyła 174,5 ha. Według spisu ludności z 17 maja 1939 roku miejscowość ta liczyła 520 mieszkańców tworzących 119 gospodarstw domowych. W 1938 roku we istniało 77 gospodarstw rolnych o powierzchni od 0,5 ha do 100 ha ziemi, ztego 10 gospodarzy była w grupie posiadaczy ziemi powyżej 20 ha ziemi. Najwiekszą gospodarkę miał Ernst Stüwe – 48 ha. W Starkowie rozwijał się handel handel i rzemiosło. W latch 40-ch XX w. pracowali tutaj: piekarz Werner Granzow, młynarz Robert Hoffmeister, krawcy Friedrich Dittmann i Herbert Duske, szewcy Gerhard Granzow i Reinhard Groth, cieśla Erich Duske, kołodziej Reinhard Adam, Stolarz Karl Redmann i kowal Wilhelm Steinfeld.
Wszyscy mieszkańcy wsi byli wyznania ewangelickiego i należeli do parafii w Możdżanowie, w okręgu kościelnym Słupsk. W latach 30-ch XX w. działała w Starkowie 3-stopniowa szkoła, w której uczyli dwaj nauczyciele: Karl Haase i nauczyciel o imieniu Rudolf. Na początku 1945 roku wieś była przepełniona uchodźcami z Prus Wschodnich i Zachodnich oraz sąsiednich okręgów. Wpierwszych dniach marca 1945 r. Starkowo opuścił oddział Volkssturmu, a 8 marca 1945 r. o godzinie 00.30 – opuszcza wieś oddział SS, który udał się w kierunku wschodnim. Czołgi radzieckie (sowieckie) wjeżdżają do Starkowa około godziny 10.00. Burmistrz Granzow przekazał wieś Rosjanom. Pierwsi polscy osadnicy przybyli do wsi 25 września 1945 r. Od tego czasu zaczyna funkcjonować polska administracja wsi. Po zakończeniu II wojny światowej Starkowo zachowało swój rolniczy charakter. Obecnie we wsi nie ma wielu osób zajmujących się rolnictwem i hodowlą zwierząt. Funkcjonuje tutaj zakład masarski Andrzeja Dutki, jest też siedziba Ochotniczej Straży Pożarnej oraz świetlica wiejska.
