W 1967 r. Ludowe Wojsko Polskie dysponowało 180 radzieckimi ładunkami atomowymi, które trafiły do Polski m.in. przez port w Ustce. Takie rewelacje można przeczytać w odtajnionych przez IPN aktach operacji „Wisła”.
Z akt IPN, ujawnionych w ub. roku wynika, że PRL i ZSRR podpisały w lutym 1967 r. porozumienie o budowie magazynów broni jądrowej w Polsce. Kontrolę nad nimi przejęły radzieckie służby specjalne. Składy wybudowano w latach 1967 – 1970 w Templewie niedaleko Trzemeszna Lubuskiego, Brzeźnicy-Kolonii koło Jastrowia oraz Podborsku niedaleko Białogardu. Polska sfinansowała budowę.
Moskwa miała wyłączne prawo użytkowania magazynów. Pilnował ich Specnaz, zaś głowice miały być użyte na wypadek wojny z Zachodem. O ich użyciu miał zdecydować Sztab Generalny Armii Czerwonej. W czasie wojny wojsko polskie miało wystrzelić 178 głowic w kierunku celów znajdujących się w Europie Zachodniej. Zakładano, że NATO odpowie w ten sam sposób, toteż według założeń sowietów mogła zginąć nawet połowa polskich żołnierzy. Już w 1965 r. ćwiczono transport broni jądrowej z ZSRR do Polski. Wreszcie, w 1967 r. LWP opracowało trasę: na lotnisko w Debrznie przyleciały 4 radzieckie Su-7b, a w tym samym czasie do portu w Ustce przypłynął specjalny statek, z którego wyładowano głowice i przetransportowano na poligon w Drawsku oraz na lotnisko w Słupsku. Głowice transportowano także koleją z Brześcia na poligon w Bornem-Sulinowie, a potem także przystosowanymi samochodami.
W połowie lat 80. w magazynach tych znajdowało się nadal 178 ładunków jądrowych (po około 60 w każdym), z tego 14 głowic o mocy 500 kt, 35 o mocy 200 kt, 83 o mocy 10 kt, a ponadto 2 bomby lotnicze o mocy 200 kt, 24 o mocy 15 kt i 10 o mocy 0,5 kt. Dla porównania, bomba zrzucona na Hiroszimę w 1945 r. miała moc 15 kt. Nie wiadomo dokładnie kiedy broń jądrową ostatecznie wywieziono z Polski.
