Polski cham daje głos

Kilka dni przed szeroko już opisanym incydentem (chciałbym, aby tak było, ale sprawa jest chyba głębsza) odwiedziłem wakacyjnie, po 11 latach niebytności, Wilno, Troki i Druskienniki. W latach 90-tych, będąc obserwatorem plebiscytu niepodległościowego, a potem członkiem polsko-litewskiej grupy międzyparlamentarnej i współprzewodniczącym Zgromadzenia Posłów Sejmu i Sejmasu wielokrotnie odwiedzałem ten sympatyczny kraj. Wiedziałem, że niepodległość Litwy, a także Łotwy i Estonii oznacza koniec Związku Sowieckiego, a wejście tych krajów do NATO i UE zasadniczo zmienia geopolityczny układ sił w Europie oraz wzmacnia suwerenność naszego kraju. Podczas ostatniego pobytu zobaczyłem jak europeizuje się Litwa, jak wspaniale rozwijają się miejscowości o które zahaczyłem, jak liczna i oczekiwana jest obecność turystów z Polski. Faktem jest ciągle nierozwiązana kwestia pisowni polskich nazwisk, dwujęzycznych nazw miejscowości  na Wileńszczyźnie czy zwrotu ziemi Polakom. I należy je rozwiązać. Ale takie zachowania jak te w Poznaniu nie pomagają w załatwieniu tych spraw i nie mogą być powodem do obrażania naszych odwiecznych sąsiadów. Czy kibole, czyli zwykli chuligani, którzy uzyskali, nie wiadomo dlaczego, status grupy społecznej funkcjonującej na specjalnych prawach, mają nadawać ton naszym stosunkom z sąsiadami?

Cała seria bandyckich wybryków, która pojawiła się w ostatnich dniach, czy  to w podwarszawskich Łomiankach, gdzie mecz lokalnego klubu z warszawską Polonią musiał być przerwany bo pojawili się zadymiarze Legii Warszawa, czy na plaży w Gdyni wobec meksykańskich marynarzy, czy w Sosnowcu, gdzie rzekomi kibole Zagłębia Sosnowiec wdarli się do szatni i pobili piłkarzy, pokazuje, że miarka pobłażliwości i tolerancji przebrała się. Wandalskie zachowania schodzą już „pod strzechy” lokalnych meczy, przy małej liczbie prawdziwych kibiców. Zagraża to jakiemukolwiek rozwojowi piłki nożnej tak ulubionej przez Polaków. Mimo wybudowania wielu wspaniałych obiektów (od Orlików po Stadion Narodowy) i baz treningowych będziemy w ogonie piłkarskiej stawki. Dlaczego wzorcowo poradziliśmy sobie z Mistrzostwami Europy, a nie radzimy sobie z lokalnymi rozgrywkami? Ostatnie zdarzenia pokazują jak mało wyobraźni i determinacji jest po stronie organizatorów meczy i służb porządkowych. A może oni też już boją się zorganizowanych bojówek?  A może wszystko bierze się z nudy jakby chciał Marcin Król w tekście „Nuda jako śmiertelna choroba demokracji (GW 24-25.08.13). Jeśli tak to bojówkarze i zadymiarze zaczną rządzić  na pewnym obszarze naszej rzeczywistości przynosząc wstyd i kompromitację.

Dlaczego sędzia nie przerwał meczu w Poznaniu? Dlaczego siły porządkowe nie rozprawiły się z agresywnymi chorzowianami w Gdyni? Dlaczego nie zapobieżono rozróbom w Łomiankach i w Sosnowcu? Dlaczego normalni miłośnicy footballu wypychani są ze stadionów? Dlaczego watahy kiboli eskortowane są przez policję w drodze na i ze stadionów kiedy cięcia budżetowe obejmują inwestycje tak potrzebne ludziom i dające im pracę? Dlaczego osiłki z nadmiarem energii, podwyższoną adrenaliną i chęcią dominacji nie dadzą upustu swoim emocjom w sportowej rywalizacji.? A może winny powstać drużyny kibiców rozgrywających między sobą mecze? A może postawić trzeba na sporty walki, nawet tej brutalnej, w których wyżywaliby się kibice  spod znaku poszczególnych klubów?

Wydaje mi się, że sama represja nie wystarczy dla opanowanie tego zjawiska. Ci młodzi, zdrowi i silni chłopcy muszą odnaleźć jakiś inny sposób na istnienie w przestrzeni publicznej, którego tak, jak życie pokazuje, bardzo potrzebują.

Nad stosunkami polsko-litewskimi ciążą litewskie kompleksy i polska arogancja. Póki co Litwini lepiej przełamują swoje kompleksy niż my towarzyszącą nam arogancję.

Jan Król, 24 sierpień 2013.