Każdy z nas ma takie miejsce na ziemi, gdzie wraca latami na dzień, dwa i na dłużej. Ja wracam do Leman już od ponad 30 lat. Wracam, bo kocham to miejsce za to, że mimo upływu lat prawie się nie zmienia.
No cóż, jak wszędzie zmieniają się budynki, zagrody, co raz mniej jest tu rolników. Nie zmienia się krajobraz i za to kocham to miejsce. Zaraziłam tą miłością wielu moich znajomych, którzy też tu chętnie wracają.
Przepiękne jezioro Gowidlińskie, bogate w grzyby lasy, zaułki jeziora dają wytchnienie i uczą szacunku do przyrody. Bogactwem tego miejsca są również ludzie, stare kaszubskie rodziny, które kultywują tradycje po swojemu, w swoich domach, przekazując ją swoim dzieciom. Wieczorem, kiedy zapada zmrok, nie trzeba być w planetarium, aby zobaczyć ogrom gwiazd, które błyszczą tak blisko, jak na wyciągnięcie ręki.
To tutaj jedna z moich córek (już dziś kobieta) nauczyła się chodzić. Tutaj przyjeżdżaliśmy do domku naszego znajomego, bez bieżącej wody, prądu. Tutaj biegały nasze malutkie dzieci i były szczęśliwe, bez telewizora, toalety. Telewizorem była przyroda, a toaletę miała Pani Stefania za domem! Dzisiaj moje dorosłe dzieci chętnie tu wracają i zabierają ze sobą swoich znajomych.
Świat biegnie z wielką szybkością, w Lemanach nauczysz się, że warto przystanąć. Masz czas na przeczytanie zaległej książki, rozwiązanie krzyżówki, pływanie łódką, siedzenie przy ognisku.
Ostatnio moja koleżanka, rodowita mieszkanka Leman, zapytała: „Byłaś w tylu miejscach na świecie, wśród pięknych krajobrazów, dlaczego tu wracasz?”. Dla mnie odpowiedź była prosta : „Bo kocham to miejsce”.
Myślę, że każdy może mieć, lub już ma takie swoje miejsce, miejsce na polskiej ziemi, w górach, na Kaszubach, Mazurach. Miejsce, gdzie nie trzeba udawać. Jest się po prostu sobą.
Tym artykułem zachęcam wszystkich czytelników do podzielenia się z nami i przybliżenia swojego miejsca na ziemi.
Ewa Horanin
